Wybuch bomby atomowej jest najpotężniejszym wybuchem, jaki może obecnie spowodować człowiek. Jego siłę szacuje się w jednostkach reprezentujących siłę wybuchu ton klasycznych materiałów wybuchowych, a dokładniej trotylu (TNT, trinitrotoluen). Po wprowadzeniu takich oznaczeń pojawiły się jednak problemy. Otóż np. tony amerykańskie różnią się od ton angielskich, a także siła wybuchu trotylu zależy od warunków zewnętrznych i waha się od 980 do 1100 kcal/g. Ostatecznie zdefiniowano jednostkę przyjmując, że:

Odpowiada to całkowitemu zamianie na energię masy równej ok. 57 g materii. Analogia do klasycznych materiałów wybuchowych ma swoje wady. W konwencjonalnych wybuchach przeważającą moc destrukcyjną niesie z sobą fala uderzeniowa, znacznie mniejsza jest wydzielana w postaci ciepła i nie ma ani śladu promieniowania jądrowego. W wybuchach jądrowych podział energii następuje nieco inaczej:

   Dodatkowo 5-10% energii wydziela się w postaci opadu promieniotwórczego, ale to zależy od typu bomby. Eksplozji takiej towarzyszy ponadto silny impuls elektromagnetyczny zdolny niszczyć urządzenia elektroniczne i elektryczne lub zakłócać ich pracę, a także kasować magnetyczne pamięci komputerów. Jak widać z tabeli 1, charakter eksplozji zależy od mocy ładunku. Wiadomo, że wybuch silniejszy będzie miał większy zasięg zniszczeń, ale jego poszczególne fazy będą następować odpowiednio później, gdyż szybkość jego rozprzestrzeniania się jest z grubsza zbliżona w każdym przypadku.